سجادصفری اعظم

ریز میبینمت ای عشق که خامت بشــــوم

                                            یا   که جادوی ظریفیِ  کلامت  بشــوم

مست پیمانه ی  بی دردی  دنیاست دلم

                                           نیست حالی که کنون ساقی جامت بشوم

پادشاه دل خویشم من و دل برده ی من

                                            سخت  باشد که من شاه غلامــت  بشوم

دوش مجنون به سلامی دل لیلا را برد

                                           ترسم این است که مدهوش سلامت بشوم

چشم آهو وش وصیاد خود آزار مده

                                           من محال است که پا بسته ی دامت بشوم

گرچه بیزارم از این خلوت وتنهایی لیک

                                             ریز میبینمت ای عشق که خامت بشوم