گریه

 

سر بزار رو شونه هام و گریه کن،واسه این قسمت دلگیر و سیاه

واسه عشقی که به آخر نرسید، گــــریه کن واسه دلای بی گنــاه

 

  سر بزار رو شونه هام و گریه کن،تیرگی تو چشات و پس بزن

 واسه ناله هام یه هم ترانه باش، روی شونــه هام نفس نفس بزن

 

گریه کن به خاطر خلوت من، واسه احساسی که کشتی تو دلت

واسه معصومیتِ نگاهمون، واســه تنهایـــــــیِ من بعـدِ خودت

 

   گریه کن شاید که آرومم کنه، اشکی که میریزی روشونه ی من

  می ری و تنهایی و ندیدنت،توی گریــــــه هام میشه بونه ی من

 

گریه کن حالا که درد بی کسی توی چشمات داره غوغا میکنه

کاش میدونستی که واژه ی غرور،عشق واقعی روحاشا میکنه

 

  اینقده غماتو تو دلت نریز، مثل من تو هم بیا گلایـــــــــــــــه کن

  طعنه ی آدمکا رو بیخیال،سر بزار رو شونه هام و گریـــــه کن

 

 

 

مسافر

خونه سوت و کور و سرده، نیستی و دلم  گرفته

نیستی من  موندم و بغض و یه سبد حرف نگفته

 

دل من داره می پوسه توی تنهایی و خلــــــوت

بیا با دلم یکی شو نگو تا چی باشه قسمــــــــت

 

بیا تنهایی مو حس کن،زل بزن تو چشم خیسم

کاش بدونی گریه هام و با غم تو می نویســـم

 

بیا تو تقویم امسال غصه هارو خط خطی کن

بیا و فکری  به حال این سکوت لعـنــتی  کن

 

من وتو مسافریم وسرنوشت مثل یه جاده اس

تو سوار بال ابرا   ،  دل  من اما   پیاده اس

 

بیا ای مسافر من که دلم خیلی غریــــــــــبه

داره ازعشقت میمیره ولی از تو  بی نصیبه

 

 

 

عشق

ریز میبینمت ای عشق که خامت بشــــوم

                                            یا   که جادوی ظریفیِ  کلامت  بشــوم

مست پیمانه ی  بی دردی  دنیاست دلم

                                           نیست حالی که کنون ساقی جامت بشوم

پادشاه دل خویشم من و دل برده ی من

                                            سخت  باشد که من شاه غلامــت  بشوم

دوش مجنون به سلامی دل لیلا را برد

                                           ترسم این است که مدهوش سلامت بشوم

چشم آهو وش وصیاد خود آزار مده

                                           من محال است که پا بسته ی دامت بشوم

گرچه بیزارم از این خلوت وتنهایی لیک

                                             ریز میبینمت ای عشق که خامت بشوم

 

قانع

خواستم دل و عادت بدم دیگه واسه تو تنگ نشه

هر کاری می کنم ولی میگه  که  بی تو سختشه

 

خواستم که عادتش بدم هی نگــــیره بهونتـــــو

طفلکی اما میمیره ،دق میکنه بدون تــــــــــــو

 

خواستم که عادتش بدم دیگه ازت چیزی نگه

اما به این سادگیا دل میکنه از تــــــــــو مگه

 

خواستم بهش بفهمونم عشق فقط توقصه هاس

زندگی ما آدما   دروغ  ضرب المثلــــــــاس

 

خواستم بهش حالی کنم دلدادگی  یه بازیــــه

گفتم که میشکنن تورو،میدونه اما راضیــــه

 

حرفاو خواهشای من واسه دلـــــم یه مانـــعه

هرجوری که دم میزنم،میگه به عشقت قانعه

 

حالا که دل خودش میخوادمی سپرمش به دست تو

میذارم عاشقی کنه،حس کنه با تــــــــــــــــو بودنو

 

دله دیگه چیکار کنم هنـــــــوز خودت صاحبشی

قسم به پاکی چشات  نمیدمش دست کســـــــــــی

 

 

 

بوی غریب

برای از تو نوشتن ادیب باید بـــــــــــــود

                                   برای بردن نامت نجیب باید بـــــــــــود

نمی شود که    بگویم  تمام  عشقم    را

                                برای خواندن عشقت خطــــیب باید بود

سپید  تا  نشود چشم  نیست لایقِ عشق

                              برای دیدن یوسف شکیب باید بــــــــــود

به راه آمدنش آه و گریه کافی   نیست

                                دخیل ندبه و ام یجیب باید بـــــــــــــــود

گرفته بغض غریبی فضای شعرم را

                                  برای درک غزل ها غریب باید بـــــــود

فضای کوفه پراز شمرهای نامرییست

                               برای رد شدن از شب حبیب  باید بـــود

نبود لایق  نامت  سروده ام     آری

                                برای از تو نوشتن ادیب باید  بـــــــــود

 

 

همینجوری

چه خنده های لطیفی ,چه چشم زیبایی

                                            حقیقـــتا  که  نداری  نگـــــار  من ، تایی

زچشم شور حسودان دلم پر آشوب است

                                             بدون مهـــــره ی آبی دگر مــــــرو جایی                       

برای دیدنت از پشت شیشه های کلاس

                                             تمام جان و تنم چشم گشت و بــــــیـنایی

فدای  چشم   سیاه  تو ای  سیه    گیسو

                                             تمام  چشــــــم  سیاهان   تــرم    بــالایی

چقدر تلخ شده  لحن  حرف هات     گلم

                                               به  جای  قهوه از این پس دگربخورچایی

مرا مـــــران ز درت، ناگزیرو معـــــذورم

                                             مگـس کجــــا بــــرود از دکـــان حلوایــــی

لحظه ی بارونی

این  روزا غصه و غم توی دلم زندونیــــه          

                                         میدونم لحظه ی رفتنت هوا  بارونیــــه

میدونم وقتی بری میشکنه قلب غنچه هــا

                                        فک نکن باور رفتنت به این آسونیـــــه

بعد تو مثل یه بغضه تاب این ثانیه هــــا

                                        بی تو لحظه هام پراز خلوت و بی نشونیـه

میری و این منِ آشفته رو  تنهـا میذاری

                                        اما احساس تو تو سینه ی من موندنیــه

یه غرور لعنتی نذاشت که مال هم بشیم

                                         طفلکی دل که تو ماجرای ما قربونیــــــه

هنوزم  یاد چشات من و به رویا می بره

                                          هنوزم شعرای تو واسه دلم خوندنیـــــه

میدونم میشکنه دل وقتی تو از اینجا بری

                                      میدونم لحظه ی رفتنت  هوا بارونیـــــــــــــه

 

 

دلهره ی ناب

زندگی ناب ترین دلهره ی انسان است....

گاه گاهی که به این دلهره می اندیشم

                                      نفسم می گیرد...

               نفسم بسته به چشمان کسی است

                                   که از این دلهره ی ناب تهی است

      کاش این حادثه دستان مرا ول می کرد

       کاش می شد من هم واژه ی دلهره را پس بزنم .

                                           کاش می شد بروم...

                                           به هوا خواهی این قصه ی ناب

به هوا خواهی عشق....