تلخ

 

دلخستــــــــــه ام شبیهِ هوای نبودنـــــــــــــت

آواره ام شبیـــــــــــهِ نسیمی کــــــــه می وزد

اشکی چکــــیده ام که در این انجماد تلــــــخ

بــــــــــر روی گونه های شب تیــره می خزد

 

سَـــر خورده از تمامیِ احساس های خویــش

در کوچـــــه های خلوت شب پرســـه می زنم

آوار می شود همه ی خاطـــــــرات  تـــــــــو

بر زخـــــم های گم شده در سرخیِ تنــــــــــم

 

پیچیده سوز ســـرد و غم انگیزِ گریــــــه هام

در آسمان ابریِ این  شهــــــــرِ سوت و کـــور

مثل همیشـــــــــه بغض امانم نمی دهــــــــــــد

وقتی که ذهن نامِ تـــــــــــــو را می کند مرور

 

سمفونیِ پُر از غمِ  تقدیـــــــــر من چه تلـــــــخ

هم پایِ نالـــــــــه های  دلـــــم تـــــــار  می زند

مثل تمامِ از نفـــــــــــــــــس افتاده های  شهــــر

امشب  طنابِ   دار ،  مـــــــــــــرا  جار می زند

 

در  زیر  روشناییِ  پُــــر  گرد   یک   چـــراغ

چشمم  دوباره  خیــــــــــــره به دیروزها  شده

نبضم  نمی زند  پُـــــــــــــرم  از واژه یی  تهی

انگار  روح  از  تن  ســــــــــــــردم جدا  شده

 

باور  نمی کنم که رها  کرده ایی  مـــــــــــــرا

این من که عاشقانه به پای تـــــــــــــو سوختم

دلگیرم  از  خودم  که دلم را   بـــه     سادگی

با  یک  نگاهِ هرزه ی  چشمت    فروختــــــم

 

امشب گلایه میکنم از بخـــت شوم خویـــــــش

زین سان که با تـــــــو قلب مرا کـرد روبه رو

بغضــــم میان کوچــــــــــــه سرازیر می شود

با واژه های لختــه ی جا مانده در گلــــــــــو

 

می خواستم ترانه شـــوم در کنار تـــــــــــــو

با عطـر خوبِ هر نفست زندگی  کنـــــــــــــم

عاشق شوم شبیـــه غزل های کودکـــــــــــی

می خواستم دوبـاره کمی بچــــــگی کنــــــــم

 

قلبم پُر از قصیده ی احساس بـــــود و تــــو

از هــر هجایِ قافیـــــــــــه  ادراک می شدی

وقتی قلم بــــــــه واژه ی معشوق می رسید

در تنگنای سینه تـــــــــــــو پژواک می شدی

 

اما دریغ ،آن همــــــــــه احساسِ خوب وپاک

در سایه ی خیانــت چشمت تبـــــــــــــــاه شد

قلبــت به روی آتش عشقم دمید و رفــــــــت

بختــم شبیه کتری چوپان سیــــــــــــــــاه شد

 

حالا به جـــــــــــرم آن همه احساس و سادگی

محکـــوم ماجرا ی تــــــــــــــو و عاشقی منم

تنها و دل شکستــــه و پُردرد و بی قـــرار

در کوچــــه های خلوت شب پرسه می زنم

 

                                                                                                    سروده شده در۹۱/۶/۱۲   

                سجادصفری اعظم                 

 

              

 

                                                                            

پ.ن

بعضی از زخم ها با هیچ مرهمی خوب نمیشن

تنها کاری که میشه کرد اینه که زیاد بهشون فکر نکنیم.

کاش به جای دوست داشتن ،بیخیال شدن و فراموشی رویاد گرفته بودیم

                                                                                                     

التماس

                                                بمان و این همه احساس را تبــــــــــاه مکن

                                                بمان و شعر سپیـــــــد مرا سیـــــــــاه مکن

 

                                                بمان کنار من و رحم کن به بی کســــی ام

                                                شکسته قلبِ مــــــــــــــــرا وام دارِ آه مکن

 

                                                 کنون که در تب جاده رسیده ایم به هــــــم

                                                 دوباره  پای  دلت  را  اسیــــــــــــر  راه مکن

 

                                                  نشسته سیلیِ عشق تــو روی صورتِ شعر

                                                  به رنگ سرخ غزل های من نگــاه مکن

 

                                                  گناه کردم و دل باختم به چشمانـــــــــت

                                                  تو در مقابل جــــــــــرم من اشتباه مکن

 

                                                   بمان که بی توهمه واژه های من خیسند

                                                   بمان و شعـــــــــــر سپید مرا سیاه مکن

 

 

 

پ.ن

گاهی حرف هایی که گفتنشان برایم سخت است را توی دفترم می نویسم.

کلافه ام.......

این روزها حرف هایی دارم که حتی نوشتنش هم برایم سخت است.

کاش حرف هایی که نمی توانم بزنم را می شنیدی .........