سجادصفری اعظم

                                                                        از نگاه غزلم واژه ی خون می بــــارد

رفتی و  بعد تو هر ثانیه  پژمــــــــــرد    دلم

                                                                   وه که دل کندن ازاین عشق چه دردی دارد

بس که با اشک و نمک  زخم  دلم را  شستم

                                                                        هیچ کــــــــس داغ مراکهنه نمی پندارد

خسته ام مثل شب چلّه زتاریکیِ خویش

                                                                         شیشه ی عمــــر دلم کاش ترک بردارد

آتش افروخته بر خرمن آرامـــش جان

                                                                       هرکه دل را به دل همچو تویی بسپـــارد

بی تو یک روزبه دریای جنون خواهم زد

                                                                      طعنه ی مردم این کوچه اگــر بگذارد....